"Nerelisin?" diye sorulunca babanın yeri söylenirmiş. Bunu ilk duyduğumda manasızlığına çok şaşırmıştım. İnsanın gönlü neredeyse memleketi orasıdır bence. Benim canım anneannem ve dedem Karadenizli. Anneannem Rize'nin Pazar ilçesinin Çingit köyünde doğmuş büyümüş, Karadeniz kızı Ayşe. Ben de Bursa'da doğmuş büyümüş Çingit'li Başak. Bir gün gidip oralarda yaşayacağım. ("Çingitli Başak" da hiç olmadı farkındayım. Oraya gidince adımı "Ayşe" olarak değiştirmeyi düşünüyorum. Valla, ciddiyim.) Benim dünyalar tatlısı anneannemi Köy Enstitüleri'nde eğitip, böylesine güzel bir insanı yetiştiren bu köy benim memleketim. Anneannem benim örnek aldığım, taptığım tek insan. Hayatta kaybettiğim için en çok üzüldüğüm 2 sevgiden biri, diğeri de babamın babası Feyyaz dedem. Eminim ki onlardan zamanı gelince uzunca bir yazıda bahsedeceğim.

10 Şubat 2017 cuma akşamı çoğu insan bir yerlerde enerjisini doldurmak-boşaltmak isterken ben evde müthiş bir belgesel izledim ve hayatıma Rize'nin Pazar ilçesinin Mermanat köyünde yalnız kalan Nokta Nine girdi. (Bu blogda "müthiş", "harika", "süper", "çok güzel" ve daha bir çok sıfatla sıklıkla karşılaşabilirsiniz. Çünkü zaten burada sevdiğim, hayran kaldığım şeyleri anlatıyorum.) Belgeselin linkini şuraya koyuyorum. Belgeselimizin anlatıcısı Damla. Sesini duyduğunuzda ilkokul çağında bir çocuk olduğunu anlayacaksınız. Ama aklı ve ruhu şehirde tabletlere bakarak büyüyen bir çocuğunkinden çok daha geniş, büyük, olgun ve zengin. Kardeşi Bahri'yle köyde kalan son iki çocuklarmış. Nineleri "Nokta Nine"yle yaşıyorlar. Bir de anneleri var yanlarında, babaları çalışmak için yanlarından ayrılmak durumunda kalmış. Nokta Nine büyütmüş çocukları. Bahri erkek çocuğu, muzurluklar yapıyor, Damla'yı sürekli oyun oynamak isteyerek zaman zaman darlıyor ama belli ki o da dünya tatlısı. Damla'ysa bambaşka bir çocuk. Nasıl derin... Nokta Nine'ye çok bağlı. Ona çok yardımcı oluyor. Ev işlerini yapıyor, sobayı yakıyor, odun topluyor... Nokta Nine, "Çocuklar çok arkadaştır bana" diyor. Bütün köy onlarınmış, kimse onlara orda oynama burda oynama demezmiş! Heidi'nin hayran olduğumuz Alplerinden farksız hatta bana göre çok daha güzel Karadenizimizde gönüllerince ordan oraya koşuyorlar. Ağacın dalından koparıyorlar fındığı yiyorlar. Ama okula gidip gelmeleri pek problemli. Geçmek zorunda oldukları bir dere var. Zaman zaman yukarı köyden bir amca gelip onlara yardım ediyormuş. Yukarı köy de bizim Çingit! Annemle duyduğumuzda gözlerimiz doldu tabii...


Çocuklar okula gitmekte zorlandıklarından babaları onların adına okula yakın olduğu için Pazar'a taşınma kararı alıyor. Damla hiç bırakmak istemiyor Nokta Nine'yi, "O da bizle gelsin!" diyor ama kararları baba veriyor malum. Nokta Nine yalnız kalıyor belgeselin sonunda. "Ne yapayım. Allah benim yalnız kalmamı istemiş" diyor... Herkes kalkmış güzelim köylerinden Ankara'ya gitmişler. Ama gerçek hayat orada, bize dayatılan şehirlerdeki suni hayat her gün bizi zehirlemeye devam ediyor. 

Fiziksel ve zihinsel olarak yok ediliyoruz. Nokta Nine'yi orada yalnız bırakacak kadar vicdansızlaştık... Anneme "Anne lütfen satalım Bursa'daki evi, gidelim Karadeniz'e" dedim yine bu gece. Ama ikna etmesi kolay değil tabi... Kalkın gidelim bu pis oyun alanlarından, uyuşturulmayalım daha fazla. Datça'ya tatile gidip yerleşen çifti örnek alalım, yeraltındaki metrolarda telefonlarına bakarken şaşı olan iş adamlarını değil! (Datça'da ipek böcekleriyle köyde yeni bir hayat kuran güzel çiftin videosunun linkini de şuraya koyuyorum.) Ben kendim gideceğim en sonunda, sevdiklerimi de arkamdan sürekleyeceğim. Bu da buraya notum olsun.  Hepimiz anlasak da şunu, Nokta Nine'ler yalnız kalmasa...